هفتاد و چهارمین اجلاس سازمان ملل متحد با حضور اعضا از جمله رئیس جمهوری اسلامی ایران رئیس جمهور و رئیس جمهور آمریکا دونالد ترامپ در حالی در نیویورک آغاز شد که منطقه خاورمیانه و روابط ایران و آمریکا بیش ار پیش دچار فراز و نشیب شده است. که میتوان دلیل آنرا حضور نظامی امریکا در منطقه خاور میانه دانست که توجیح ی ندارد اما اقتصادی از دید اسلحه فروشان امریکایی چرا.
ترامپ که یک بیزینس من است و همه چیز را از دید تجاری مورد کنکاش قرار میدهد بیش از آنکه سعی در رفع مشکلات موجود داشته باشد با ت یک بام و دو هوا و منافع خود طوری رفتار میکند که گویی به گفته ی خود شایسته ی دریافت جایزه ی نوبل است.
ترامپ این اواخر که در تلاش است خود را محیای انتخابات 2020 آمریکا کند با چالش های زیادی از درون مواجه است.تلاش میکند با فرستادن میانجی از روسای جمهور ژاپن و، پاکستان در حاشیه اجلاس سازمان ملل تا ،انگلیس و فرانسه که سعی در ایجاد ثبات در مقام خود رادارند ، نظر مساعد مقامات ایران را برای مذاکره ی مستقیم حتی شده بطور اتفاقی در راهروهای سازمان ملل متحد جلب کننر که امری خوب و قابل تحسین است اما نمایشی بودت آن و فشار همزمان از نوع تحریمی این اختیار را از مقامات ایرانی سلب کرده بطوریکه ایران اعلام کرده تنها در صورتی آماده مذاکره است که ترامپ هم امتیازاتی بدهد و به برجام بازگردد.
ترامپ برخلاف انتظارها اینطور فکر میکند که ایرانیان زیر فشار تحریم تن به مذاکره و پذیرش خواسته های آمریکا میدهند که تحقیقات طور دیگری جواب داده است.
ترامپ سه شنبه طی سخنان خود در سازمان ملل ایران را به تحریم های بیشتر تهدید کرد . و ایران با سخنرانی پرزیدنت که روزچهارشنبه 3 مهر 98 در مقر سالن اجلاس سازمان ملل انجان شد توپ را در زمین آمریکاییها انداخت و طرح خود را اعلام کرد که بر اساس آن ایران محدودیتهایی که طی سال 2023 قرار بود انجام شود را زود تر از موعد + نظارت دائمی بر فعالیت های اتمی انجام شود در ازای آن آمریکا همه ی تحریم ها را به حالت تنظیم برجام بازگرداند.
در هر صورت طرح ائتلاف امید هم که وعده آن را داد از دیگر ابتکارات دیپلماسی ایران بود که باید دید چه میشود.
با امید به حل مسائل فیمابین و حرکت اینستکس اروپاییها میتوان به آینده ی این مردم امیدوار بود چرا که بدون حظور آنها و مقاومت و همکاری با مسئولان کشور رسیدن به افق پیشرفت میسر نخواهد بود.
درباره این سایت